Jak wiemy Chan Heung był pod silnym wpływem nauk systemów wywodzących się z Klasztoru Shaolin, najbardziej cenił jednak długoletnią naukę u mnicha Choy Fooka, który schronił się na górze Lau Fu. Góra ta słynie w całych Chinach z dużej liczby klasztorów taoistycznych oraz kilku buddyjskich. Tak na Choy Fooka, jak i z pewnością na samego Chan Heunga, to położenie miało ogromny wpływ. Już dużo, dużo wcześniej buddyjskie sutry przywiezione z Indii, próbowano tłumaczyć używając istniejących już w Chinach pojęć taoistycznych. Silnie zakorzeniona w chińskiej kulturze jest również filozofia konfucjańska, którą Chan Heung przyswoił głównie od swojego wujka, jak i od starszyzny z King Mui i Sun Wui. Wszystkie te idee przeplatały się i wpływały na siebie wzajemnie. Stąd w systemie Choy Lee Fut tak wiele różnorakich dróg, które prowadzą do tego samego celu – samodoskonalenia.

            By osiągnąć sukces w chińskiej sztuce walki nie potrzebny jest określony wygląd fizyczny, czy siła praktykującego, potrzebna jest raczej odpowiednia moralność i etyka. Chińskie powiedzenie mówi: „Uczeń straci trzy lata szukając dobrego nauczyciela, a nauczyciel będzie sprawdzał ucznia przez trzy lata”. Mądry uczeń zauważy, że lepiej stracić kilka lat, szukając dobrego nauczyciela, niż stracić czas ucząc się u miernego. Dobry, nauczyciel będzie prowadził ucznia dobrą drogą i pomoże mu budować silny fundament dla przyszłych treningów. Nauczyciel bez kwalifikacji, nie tylko nie pomoże uczniowi, ale wręcz może wpoić złe przyzwyczajenia. Możemy więc również powiedzieć, że dobry nauczyciel będzie zawsze dawał przykład swoim uczniom, rozwijając tym samym ich duchowość i moralność. Nie tylko uczy technik walki, lecz także drogi życia.

            Uczniowie rozpoczynający naukę są zazwyczaj entuzjastyczni i szczerzy, gotowi zaakceptować dyscyplinę i przestrzegać przyjętą etykietę. Jednak po jakimś czasie, nauczyciel stopniowo dostaje obraz prawdziwego charakteru i zamiłowań uczniów. W związku z tym, nauczyciel średnio tracił trzy lata obserwując   i sprawdzając uczniów, zanim zdecydował się, że mógł im zaufać i przekazać sekrety swojego stylu. Było to szczególnie widoczne w dawnych czasach, kiedy umiejętności walki decydowały o przeżyciu i techniki trzymano w tajemnicy. Prawdziwy nauczyciel  rzadko więc znajduje prawdziwych uczniów.

Chan Heung otrzymując dogłębną wiedzę od swych nauczycieli zawarł również ten kodeks w swoich Dziesięciu Regułach.  Jednak klasyczne Mo Duc jest najbardziej znanym kryterium oceniania uczniów, z jednej strony, jak i z drugiej strony, doskonałą pomocą do indywidualnej pracy nad najważniejszym celem uprawiania sztuk walki – samodoskonaleniem.

Mo Duc staje się wtedy najważniejszą częścią w treningu tradycyjnych chińskich sztuk walki.

Kodeks Moralny Sztuk Walki nazywa się Wu De ( Mo Duc ).

Tradycyjnie tylko ci uczniowie, którzy podążali za założeniami Mo Duc byli uważani za wartych uczenia. Uczniowie nie postępujący zgodnie z Mo Duc nie są warci uczenia, zaufania i nawet szacunku. Bez odpowiedzialności etycznej mogą oni też nadużywać stylu walki, by szkodzić innym. Zatem mistrzowie ostrożnie przypatrują się swym uczniom przez długi czas, aż do uzyskania pewności, że pracują oni nad osiągnięciem wysokiego poziomu zasad etyki według Kodeksu Mo Duc, dopiero wtedy pozwalają im rozpocząć poważny trening.

Mo Duc zawiera wstęp oraz dwa aspekty:  Moralność  Czynów  i  Moralność  Własną.

Na obrazku u góry możecie znaleźć wstęp, to sentencje opisane nad postacią Guan Yu, po lewej stronie Moralność Czynów, a po prawej Moralność Własną.